27 februari 2011 - Ochtendwandeling

Het was net als een week geleden mistig en stil.

Eerst was het nog wel rustig en stil, maar je kon merken dat de lente eraan komt.

De galloways waren ook nog vrij rustig. Het leek of zaten te turen in de mist op de komst van hun boer, die ze elke ochtend (in ieder geval de zondagochtend) komt bijvoeren.
Ik was niet al te vroeg vandaag en de boer heb ik dit keer ook nog niet gezien.

Minder leuke van de mist is dat je niet ver vooruit of achteruit kunt kijken. Voordeel daarvan is dan wel weer, dat (andere) beesten dat ook niet kunnen. Deze nijlgans bijvoorbeeld kwam in enen keer uit de mist opgedoken en vloog vlak aan mij voorbij. Het jammere daarvan is dan weer, dat je geen tijd hebt om nog even wat aan de instellingen van je camera te sleutelen.

Op de rand van bos en akker speelden twee hazen met elkaar. Ze jaagden wat achterelkaar aan en even later gingen ze weer elk hun eigen weg om vervolgens enkele minuten later elkaar weer tegen te komen.

De ene haas rende de akker op.....

.... de andere sprong over een sloot en verdween in het bos.

Langzaamaan (al liep ie wel rap) kwam de haas, die de akker op gestruind was, weer terug richting het bos (en mij).

Aan het gras op deze zandweg begon ie wat te knabbelen.

Steeds dichterbij, steeds dichterbij... klik-klik-klik.
Ze hebben het klikken van de camera nooit gehoord noch mij niet gezien. Eh... totdat beide hazen elkaar weer tegenkwamen in het bos en als een hazende achterelkaar aanzaten. Doordat ze alleen oog voor elkaar hadden en mij niet zagen zitten, schrokken ze toch wel toen ze plotsklaps naast me stonden. Ze stoven toen elk een kant op, verder het bos in. (En toen kon ik ook weer verder)

Niet veel verder zaten twee nijlganzen te grazen op dezelfde akker alwaar de hazen ook zaten te spelen.

Achter mij hoorde ik allemaal geelgorzen. Zij hadden ook het voorjaar in hun kopje, dunkt me, want ze waren uit volle borst aan het zingen en fluiten. (Vorige week was het nog een stuk rustiger)
Het geluid van een zwarte specht overstemde echter alle mooie zangconcerten. Maar goed, dat doet ie al de hele winter.

Op sommige plekken in het bos was het één en al lofgezang. Net als deze heggenmus bijvoorbeeld, behalve toen hij mij in de gaten kreeg, toen was ie meer aan het krijsen ("alarm, alarm, alarm").

De koolmezen hebben echt meerdere noten op hun zang....

... diverse riedeltjes en zangstukken hebben ze op de plank liggen (of ze knoeien maar wat aan, maar zo hoort het in ieder geval niet).

De goudhaan heeft zo'n bescheiden stemmetje, dat je hem haast niet hoort.

De sijsjes waren ook weer dwars door elkaar aan het fluiten. Dat doen ze al een paar week trouwens.

Warempel, hoorde ik al een paar keer de roep van een fazantenvrouwtje, op enige afstand. Plots echter vlak naast mij hoorde ik een voorzichtig geroek of geklok, of hoe je het ook wilt noemen. Ik blijf direct stokstijf staan en tuur tussen de heideplanten, maar ja, je ziet die vogels echt niet zitten hoor. Ja, pas als ze uit de heide of uit de struiken opvliegen, zoals even later gebeurde.

Die boompjes vol met mos, ik blijf het toch aparte plaatjes vinden.

De hele ochtend heb ik geslopen en gespeurd naar reeën, maar het leek wel of ze geëmigreerd waren.
Aan het eind van de ochtend zag ik wel heel veel witte paaltjes aan de rand van het heideveld. Met het blote oog was niet te zien wat die witte dingen nu waren (ja, paaltjes, denk je dan). Maar met de camera erbij werd het toch duidelijk; 5 reeën.
Het vrouwtje links heeft een vleeswond (gehad) zo te zien.

Een wandeling is bij mij eigenlijk pas een geslaagde wandeling, als ik reeën heb gezien. Dus deze wandeling was eigenlijk wel geslaagd te noemen ;-)

Nog even een kiekje van de heide met haar lichte en donkere vakken, zo aan het einde van deze wandeling.