4 december 2010 - Winters dagje Boswachterij Hooghalen

Een koude winterse wandeling, die aan de oostkant van Boswachterij Hooghalen begon en via de zuidkant naar het westen liep .... en weer terug. Dat waren aardig wat kilometers.

De tocht begon om 8:30h bij een temperatuur van -6°C en met een harde waterkoude wind vanuit het zuidwesten. Op de terugweg begon het hard te sneeuwen. Door de harde wind was het aan de rand van het bos net een sneeuwstorm. Maar verder het bos in was het een stuk beter uit te houden. Om 14:30h was ik weer bij het beginpunt van de wandeling aangekomen. Ik was toen bijna geheel wit geworden door de sneeuw.

Ook vandaag kwam de zon niet helemaal tot volle glorie. De zon bevatte daarom veel rood.

Het Amerdiepje was bevroren. De zon scheen mij, via het ijs, in de ogen. Misschien een leuk plaatje voor op het internet?

De zon won langzaam terrein, maar zou het vandaag nog een heldere dag worden?

Bijna sinterklaasavond, maar de maan scheen dit keer niet door de bomen.

Twee radiotelescopen, die verwachtingsvol naar boven zitten te kijken. (terwijl al dat moois hier beneden zit)

Hm... hoe groot zou dit boompje geweest zijn toen men begonnen is om eromheen te gaan rijden?

Deze ree stond een eindje verderop te grazen en dacht iets gezien te hebben.

Wel of niet, ja, toch maar eens proberen of ik dichterbij kon komen. Ik wist al dat deze poging zou eindigen in een vluchtende ree. Zeker toen ik hem niet meer in het vizier had. Hupsakee daar ging die.

Wacht, wat zit daar nu? Nog geen 20 meter van mij vandaan zaten 2 reeën in wat struikgewas verscholen. Ze keken de vluchtende ree na en probeerden uit te vinden, waarom hij vluchtte. Ook al stond ik open en bloot (figuurlijk gesproken dan) voor hun neus, ze zagen me niet. Misschien zagen ze me voor een boompje aan of zo. Na een poosje gingen ze door met hun herkauwactiviteiten en gingen er op een gegeven moment zelfs bij liggen.
Hoe los ik dit op? Ik kom hier nooit weg, zonder dat ze me zien en wegvluchten. Inderdaad, zodra ik een paar stappen terug deed, kwamen ze in de benen en gingen er als een haas vandoor.
Niks aan te doen.

Onderweg naar die eerste ree werd ik nog even afgeleid door dit Roodborstje.

Ze zijn behoorlijk bewegelijk. Je hebt amper de tijd om aan te leggen en te ... schieten.

Wat een dotje he? Zou ie geen koude pootjes krijgen?

Nou moe!
Ik heb al vaak goudhaantjes op plaatjes gezien. Maar zelf heb ze nog nooit in het echie gezien (tenminste niet bewust van).
(Aanvulling; vorig jaar schijn ik toch een foto genomen te hebben van zo'n beestje)

Terwijl er allerlei mezen om me heen zaten, zat dit goudhaantje, op een paar meter voor mij, in een spar voedsel te zoeken.

Deze foto's zijn jammer genoeg niet de mooiste foto's. Maar deze beestje zijn ook vrij rap. Daarom zijn veel foto's, die eigenlijk de mooiste poses bevatten, niet goed geworden. Maar goed, ik kan wel weer een vogelsoort aan mijn verzameling toevoegen!

Op deze foto is trouwens wel mooi de zwart met gele kruinstreep te zien.

In de kolonie met mezen zaten ook veel staartmezen en ...

... en pimpelmeesjes.

Goudvinken, goudhaantje; het is niet allemaal goud wat er blinkt.

Zijn het wel goudvinden vroeg ik me af? Deze trekken toch weg uit ons koude kikkerlandje?

Ik dacht altijd dat dit kleine vogeltje het kleinste vogeltje was, maar sinds vandaag is dat niet meer zo.
Hopelijk is deze winter koning ook de baas over deze wintervorst.

Wat hangt daar nu hoog in de boom?
Een ballon met een kaartje waarop wat geschreven stond. Ik kon er niet bij en zocht een afgebroken tak om de ballon naar beneden te kunnen halen.
Nou wie had dat gedacht. 'Gratis eten in de bomen'. Alleen de vogeltjes hebben er niks aan. Het bleek namelijk een tegoedbon te zijn voor een lunchbuffet bij een nieuw geopend Van Der Valk filiaal in Sneek.

Deze buizerd zag mij kennelijk even voor een mogelijke prooi aan. Hij vloog tactisch het bos in en zweefde langzaam naar mij toe, vanachter een grote boom. Toen ie doorhad dat ik toch een maatje te groot voor hem was, vloog ie snel weer verder, de koude gure wind tegemoet.

Het was inmiddels steeds harder gaan sneeuwen. Er waren geen beesten meer te zien, op een paar vogels, in de top van een boom, na. Met de lens omhoog, in de sneeuw, hoopte ik te kunnen zien wat voor soorten het waren. Het bleken puttertjes te zijn vergezelt met nog een paar andere soorten, zoals de sijs en barmsijs.

Dit moet haast wel een sijs zijn. Wat mij bevreemd is dat dit (nog) het zomerkleed is. Normalerwijze is de kleur niet zo geel meer, eerder wit met stippeltjes.

Dit roodborstje was nog druk bezig voedsel aan het zoeken, ook al sneeuwde het inmiddels redelijk.

"Al lag er wel een witte deken, de tafel was voor hem niet gedekt."

Merels in het bos zijn erg schuw, maar nu tijdens deze sneeuwbui bleven ze rustig zitten of vlogen maar een klein eindje weg, in plaats van, wat ze normaal doen, snel en schreeuwend de hele buurt te alarmeren.

Foto van de sneeuwbui, om toch een idee te krijgen. Alleen dat het koud is en zo hard waait zie je dan weer net niet.

Eenmaal in de auto was het glibberen en glijden. Eerst even uitproberen hoe ver je kunt gaan natuurlijk. Daarna voorzichtig een weg zoeken naar huis, waar een warm bakje koffie er wel in zal gaan.

Ben net op de terugweg en krijg alweer zin in een nieuw wandelavontuur.