Weer een wandeling in de kou. Het vroor zo'n 5°C toen de wandeling begon, ongeveer net zo warm als gisteren. Toch voelde het nu kouder aan door de noordwestenwind. De zon scheen vandaag wel zo'n beetje de hele dag door. De sfeer was bijna net zo mooi als gisteren.
Gisteren was het echter een stuk rustiger. Vandaag waren er heel wat mensen, die ook zo nodig van de kou wilden genieten....
(Tip: klik in het midden van de foto's voor een grotere versie)
Ook vandaag moest de zon zich een weg banen door een laag vochtige lucht. Hierdoor ontstonden weer mooie vergezichten, met name als je richting de zon keek.
Ach ja, nog maar zo'n plaatje.
Het zou vandaag een ware reeënbezichtiging worden. Dit was de eerste. Pas op zo'n 200 meter afstand had ik hem door, terwijl ik hem eigenlijk al op zo'n 1200 meter afstand had kunnen zien. Langzaam liep ik op het beest af en schoot onderweg geregeld een paar plaatjes.....
Het bleken echter 2 reeën te zijn.
Ze hebben mij ook nooit gezien. Een paar wielrenners zorgden ervoor, dat ze het struikgewas in vluchten.
Eigenlijk wel raar; voordat de fietsers voorbij kwamen hadden de reeën ze allang door. Echter toen de wielrenners al een poos gepasseerd waren begon er eentje een beetje paniekerig te worden. De andere schrok daar weer ietwat van en daardoor werd de eerste ree nog schrikachtiger, enzovoort. Zo staken ze elkaar aan; wel of niet vluchten... kettingreactie.... uiteindelijk... ja hoor. Een apart gezicht om dat als toeschouwer te (mogen) zien.
Wat mij opviel aan deze reeën, waren de twee lichtere vlekken aan de hals, bij beide exemplaren. Als je het mij vraagt zijn het moeder (rechts) en zoon (links).
Dacht eerst dat een buizerd was, was net zo groot, maar de tekening op de borst en de uitstraling van de kop klopten niet. Deze leken meer op die van een sperwer, maar de sperwer is een stuk kleiner. Dan moet het wel een (vrouwtjes) havik zijn.
Aan de rand van het bos was een afschermt vrij groot vennetje, met aan de rand een aantal rietveldjes.
Een stelletje reeën was rustig aan het grazen aan de rand van het bos. Ze kwamen heel langzaam mijn kant op.
De wind stond gunstig en de zon stond achter mij. Het klikken van de camera hoorden ze wel, maar door niet te vaak een foto te schieten en dit in een kalm tempo te doen werden ze niet achterdochtig.
(Onze hond nam vroeger net zo'n houding aan, als ie iets hoorde ritselen in het struikgewas. Of zullen ze koude pootjes hebben? Op de meeste foto's hebben ze wel een pootje opgetrokken.)
Wat mij opviel bij deze twee reeën, en dan met name het wijfje, is de donkere vacht. Je kunt daarnaast ook goed zien, dat ze een mooie dichte wintervacht hebben. (Dit hier is trouwens het mannetje)
In totaal heb ik vandaag 245 foto's van reeën geschoten. De meeste van deze twee. Hiervoor heb ik wel 26 minuten op één en dezelfde plek gestaan (in de barre kou wel te verstaan;-)
Het lange schouwspel was wel de moeite waard, al gebeurden er niet heel bijzondere dingen. Maar dat ze zolang ongestoord en langzaam mijn kant op kwamen was toch ook wel weer spannend.
Langzaam maar zeker gingen ze de bossen in om uit het zicht te verdwijnen.
Net toen dat gebeurde renden 3 andere reeën, op een kleine 20 meter achter mij, een weiland over. Ik heb wel een elftal foto's kunnen maken, maar mooi zijn ze niet geworden, door met name de zon of anders wel takjes die ervoor zaten.
Even verderop was een ander vennetje, dat er mooi bevroren bijlag.
Roodborstjes blijven ook deze winter weer in ons kikkerlandje. Vandaag waren er ook een heel aantal te zien.
Roodborstjes houden zich meestal wel schuil, maar echt heel schuw zijn ze nu ook weer niet.
Dit Roodborstje kreeg wat vallend rijp op zijn knarretje.
Hmm, heeft iemand hier een kerstboom opgetuigd?
Er staan heel wat raar gevormde naaldbomen op de heide. Met al die wittigheid zie je het pas goed.
Nog een stelletje bomen op deze kleine stille heide.
Het is nog herfst, dat kun je aan de kleuren toch wel zien?
En tot slot nog een kijkje in de wereld van de rijp; de ijskristallen....
Toch niet zo scherp als ze er in eerste instantie uitzien.