7 maart 2010 - Fochteloërveen

Zondagmorgen ca. kwart voor zeven, glashelder en bitter koud.
Iedereen had na afgelopen week gedacht dat het wel zo’n beetje gebeurd zou zijn met de winter, maar niets blijkt minder waar. Zodra wij uit de warme auto stapten, om te gaan wandelen, trof de snijdende wind ons vol. De schitterende zonsopgang maakte echter alles “warm”.

Ons reisdoel was vandaag het Fochteloërveen op de grens van Drenthe en Friesland. Na enig overleg besloten wij, met de zon in de rug en van opzij, in zuidelijke richting te lopen.

Mijn goede vriend en wandelmaatje had toevallig (op Radio Drenthe) gehoord dat de Kraanvogels alreeds teruggekeerd waren uit warmer oorden. Nu worden wij wel vaker beloond voor ons geduld en volhardendheid maar de kans Kraanvogels voor de lens te krijgen leek ons toch ook wel wat al te ambitieus.
Wel zagen wij op bijna elke stoppelakker één of meerdere reeën. We hebben dan ook de indruk dat het er dit jaar erg veel zijn en dat ze zich al groeperen.

Een vitaal paartje Geelgorzen speelde een tijdje verstoppertje met ons en rustig slenterden wij verder met aan de ene zijde de nog lege en kale landerijen en aan de andere kant het Fochtloërveen.

Stralende zonneschijn, nog immer glashelder en snijdend koud. Opeens hoorden wij een ons tot dan toe onbekend vogelgeluid.
En daar kwamen ze aangevlogen; rustig en gracieus, drie Kraanvogels!

Als bevroren, zowel letterlijk als figuurlijk, bleven wij staan. Minuten lang hadden wij ze in ’t vizier en de high speed camera klikte dan ook doorlopend. Op de grens van de horizon en bosrand verloren wij ze uit het oog. Ons verbijsterd achterlatend.
Enthousiast keken wij op het display naar de resultaten, vliegende vogels zijn immers zeer moeilijk op de gevoelige chip te vangen? Redelijk tevreden slopen wij verder in de richting waar wij de vogels uit het oog verloren waren.
Aan de rand van de akker speurden wij met de telelens de horizon af…. En na enige tijd, geholpen door het uiterst luidruchtige geroep van de kraanvogels, kregen wij ze weer in de gaten. Op enkele kilometers afstand stonden ze in een weiland te foerageren. Met omtrekkende beweging probeerden wij ze nog dichter te naderen maar helaas waren de vogels, zoals vogels betaamt, gevlogen.
Volgende keer beter.

Wij besloten naar de officiële vogelobservatietoren van natuurmonumenten te gaan om aldaar te kijken. Daar echter troffen wij meer vogelaars dan vogels dus besloten wij om nog maar een flink stuk langs de meer zuidelijke rand en door de oostelijke bossen van dit prachtige gebied te lopen.

Onderweg troffen wij nog een roerloos op de grond zittende uil aan, of was het nou toch een paaltje. Nee het was toch een uil.
Een zeer nat gebied, hele einden omlopen, koud, moe maar voldaan en ... KRAANVOGELS !!!

Luc