29 december 2009 - Westersche Veld van Rolde

Vandaag weer een mooie wandeling gemaakt op het Westersche Veld van Rolde, samen met m'n beste kameraad, Luc. Het doel was een dag eerder al een beetje vastgesteld; een lekkere wandeling maken en kijken of we een mooie zonsopkomst konden fotograferen en wat wild konden vastleggen op de gevoelige plaat. Het was een heldere dinsdagochtend met een redelijk mooie zonsopkomst. De temperatuur was net iets beneden het vriespunt en er stond niet al teveel wind, waardoor het gelukkig ook niet al te koud aanvoelde. In alle haast om op tijd mijn kameraad op het afgesproken tijdstip op te pikken, was ik mijn trui, handschoenen en warme muts vergeten mee te nemen. Nu bleek die haast achteraf niet echt nodig te zijn, want Luc lag nog lekker te slapen toen ik aan bij zijn huis aanbelde. Zijn vrouw, die gelukkig wel wakker was, deed de deur open deed en liet mij binnen. Na deze kleine vertraging en 5 minuutjes rijden, kwamen we aan bij het Westersche Veld van Rolde. De auto parkeerden we aan de rand van het bos, maar niet bij het startpunt van de officiële wandelroute(s). We hadden dit keer allebei een fotocamera mee, dus die alvast om de nek gehangen en ingesteld op het witte landschap. Na een aantal meters over bevroren krakend blad en net bevroren plassen te zijn gelopen hadden we zoiets van; 'We jagen mooi alle wild weg met ons kabaal'. Maar na nog een paar meters lopen, gaf ik een signaaltje aan Luc om even rustig aan te doen. Tussen de struiken door was een stukje heide te zien, van een tiental vierkante meters, met daarachter een weilandje. En warempel; 'Is dat een ree of toch een paaltje' zei ik. 'Nee hoor' zei Luc 'Het is een ree of het moet een bewegend paaltje zijn'. Het dier was, op zo'n 100 meter van ons verwijderd en mooi aan het grazen. Het keek geregeld even op, voorzichtig als reeën zijn, maar het keek niet in onze richting. We hadden de wind gelukkig ook van opzij, zodat het ons niet kon ruiken en we stonden mooi verdekt opgesteld. We hebben met z'n beiden wel een kwartiertje staan te fotograferen, hopend op een mooi shot. De afstand was mij eigenlijk iets te groot, maar met de incorrecte belichting toch een redelijke foto kunnen maken. We kregen het wel steeds kouder door dat lange stilstaan, dus we wouden ook niet te lang blijven. De ree verdween langzaam in de bosjes, waardoor wij ook weer gerust verder konden gaan. Iets verderop was een weiland, waar we een goede kans maakten op een mooi plaatje van wild of van een mooie zonsopgang. De zon stond mooi groot en rood aan de horizon en scheen door de bomen van het bos. Vanwege de vele takken en boomstammen was het voor een foto echter niet geschikt, maar we genoten wel van het verschijnsel. Het was nog rustig en stil. Er was nog geen verkeer of ander geluid te horen, behalve dan onze voetstappen in de amper bevroren en met sneeuw bedekte bospaadjes. Op een verderop gelegen weiland zagen we verder geen reeën of ander wild. Stiekem hadden we gehoopt toch iets meer leven aan te treffen. Dan maar op naar het volgende weiland, wat een kaal akkerveld bleek te zijn en te bereikten was via een smalle bosstrook van zo'n 200 meter breed. Deze 'smalle' stroken zijn trouwens typisch voor het radiale torenverkavelingsgebied, waarbij de stroken grond smaller worden naargelang je meer in de buurt komt van de centrum; de Jacobuskerk in Rolde. Maar ook hier was alles rustig, stil en leeg, tot plots, aan de andere kant, een ree, nietsvermoedend van onze aanwezigheid, een bosweggetje overstak in het tegenovergelegen bos. (zie foto hieronder) De ree konden we nog een poosje volgen en verdween vervolgens in het donkere bos. Je kunt het op bovenstaande foto net niet zien, maar achterin ligt een bevroren vennetje. Rechts daarvan en zo'n 200 meter verderop ligt een grafheuvel, die nu mooi van een witte sneeuwlaag was voorzien. In de verte zagen we weer een ree lopen; misschien wel dezelfde. Toen ze achter de grafheuvel verdween maakte ik mij snel uit de voeten om ongezien dichterbij te komen. Bah, mislukt. Er waren meer reeën, die ik niet gezien had, maar die mij wel zagen aankomen. Ze zetten het al gauw op een lopen. Ik heb nog snel wat foto's geschoten, maar miste toch een paar leuke ogenblikken. Tegelijkertijd schrok een fazant van al het geklik van mijn fototoestel en fladderde snel weg. Ook al zat ze dichtbij, toch ik heb er geen (mooie) foto van kunnen nemen. Na deze fotosessie ben ik snel terug en naar de rand van het bos gerend en heb nog een paar plaatjes kunnen schieten van deze reeën, toen ze in alle rust het weiland overstaken, waar wij zojuist vandaan kwamen.

Nu hadden we het toch wel fris gekregen en hebben even een stevig stukje doorgemarcheerd om ons een beetje op te warmen. Toch nog even een momentje van rust gehouden toen de zon in een rode gloed door de wolken begon te schijnen.
We trokken verder langs de rand van het Westersche Veld. We kregen een heel afwisselend landschap te zien met heide, bos, weilanden en kale akkervelden. Aan de achterzijde van het Westersche Veld liggen zeer mooi weilanden, die zo te zien niet gemaaid worden, waardoor andere vegetatie zich begint te ontwikkelen. De afscheidingen tussen enkele kavels zijn zeer mooi om te zien. Het lijken wel oude houtwallen met zo hier en daar nog van die heel grote oude eikenbomen. Je hebt echt de indruk in een oud stukje Drenthe te lopen. Hiernaast nog een foto van zo'n grasveld met een paadje, dat waarschijnlijk door reeën gebruikt wordt. En waarachtig, weer zagen we een kudde reeën in dit mooie landschap opgeschrikt worden door onze aanwezigheid. We hebben wel een paar plaatjes geschoten, maar dat zijn niet de allermooiste geworden. Even later kwamen we ze weer tegen op het heideveld.
We hadden eigenlijk nog wat andere soorten wild verwacht te zien. De buizerd, die we normaal altijd zien hebben we vandaag niet gezien of gehoord. Ook konijnen en hazen hebben we niet gezien, terwijl die er echt wel zitten. We hebben wel sporen en uitwerpselen gezien en bij andere wandelingen zien we ze eigenlijk ook altijd wel. Maar net toen we dit op de terugweg zaten te bespreken sprong een haas op in een zwart akkerveld en ging er als een haas vandoor om verderop in het veld zich weer te verschansen. Al met al was het een heel mooie wandeling van bijna 3 uur. Arjan